De methode van telegraafcodering, uitgevonden in het midden van de 19e eeuw, wordt vandaag de dag nog steeds gebruikt als een middel voor non-verbale symbolische communicatie vanwege zijn eenvoud en veelzijdigheid. Bovendien vormde de morsecode de basis van alle bestaande internationale systemen van conventionele tekens en signalen.
Onder de verscheidenheid aan middelen voor menselijke communicatie zijn er ongeveer zevenduizend mondelinge verbale talen. Daarnaast zijn er nog tientallen andere non-verbale communicatiemethoden - met behulp van gebaren en visuele beelden, muziek en dans, heraldiek en kalligrafie, een politiestokje, een programmeertaal. Maar de pioniers bij het verzenden van informatie met behulp van symbolische codering waren drie beroemde mensen: de uitvinder van het telegraafapparaat, oprichter van de National Academy in New York, Samuel Finley Morse; New Jersey-monteur en ondernemer Alfred Lewis Weil; Duitse ingenieur Friedrich Clemens Gercke.
Morsecode kenmerk:
Morsecodebedrading is de eerste digitale overdracht van informatie. De codering is gebaseerd op het principe van overeenstemming van elk van de attributen van geschreven spraak (letters van het alfabet, leestekens en cijfers) met een bepaalde combinatie van twee tekens: een punt en een streepje.
Voor elk geschreven teken wordt een bepaalde combinatie van elementaire boodschappen van verschillende duur geselecteerd: een korte of lange impuls en een pauze. De duur van één punt wordt genomen als een tijdseenheid. Het streepje komt overeen met drie punten. Spaties zijn op deze manier gerelateerd aan punten: de pauze tussen tekens in een letter is gelijk aan één punt, de pauze tussen letters is drie punten en de spaties tussen woorden zijn zeven keer langer dan punten.
Het is niet de originele morsecode die tot onze tijd bewaard is gebleven, maar een aangepast alfabet, en dit is waarom. Aanvankelijk werden alleen versleutelde cijfers per elektrische telegraaf verzonden. Het resultaat, dat door een schrijvende ontvanger op papierband werd vastgelegd, moest worden gedecodeerd met behulp van een zeer complexe woordenboekvertaler. Monteur Weil stelde voor om de codering te wijzigen. Combinaties van streepjes, punten en spaties werden toegekend, naast cijfers, letters van het alfabet en leestekens. Het gewijzigde alfabet werd bekend als American Wire Morse Code. De assistent en metgezel van de uitvinder van de telegraaf maakte het mogelijk om signalen op het gehoor te ontvangen. Er waren echter enkele ongemakken in American vaste lijn Morse, bijvoorbeeld pauzes binnen tekens, streepjes van verschillende lengtes. In 1848 stroomlijnde de Duitse ingenieur Gerke de codes, verwijderde bijna de helft van de letters uit de morsecode, wat de code sterk vereenvoudigde. Hercke's "Hamburg-alfabet" werd aanvankelijk alleen in Duitsland en Oostenrijk gebruikt en sinds 1865 is deze versie over de hele wereld als standaard aangenomen.
Nadat aan het einde van de 19e eeuw op voorstel van enkele Europese staten kleine wijzigingen in de morsecode waren aangebracht, kreeg het de status van "continentaal". Sinds de Eerste Wereldoorlog is aan dit systeem de naam "Morsecode" toegekend. De Russischtalige versie van de morsecode, zodra deze in ons land werd gebruikt, werd "Morsecode" genoemd. De huidige internationale versie van International Morse dateert uit 1939, toen de laatste kleine aanpassingen aan de interpunctie werden aangebracht. De enige nieuwe code die in de afgelopen 6 decennia is geïntroduceerd, is het signaal dat overeenkomt met het pictogram "et commercial" @. Ontwikkeld door de International Telecommunication Union, werd het in 2004 goedgekeurd door de VN. Zo is de morsecode, die enkele wijzigingen en veranderingen heeft ondergaan, een universeel middel voor internationale symbolische communicatie geworden en wordt erkend als een langlevende uitvinding.
Mechanische sleutel en elektronische manipulator
Bij het verzenden van gecodeerde telegraafberichten en radiogrammen worden twee soorten sleutels gebruikt: mechanisch en elektronisch. De eerste mechanische sleutel werd gemaakt door de Amerikaanse uitvinder Alfred Weil. Het model heette de Correspondent en werd vanaf 1844 gebruikt in de eerste simplextelegrafen. De productiviteit van telegrafie was in die tijd laag - met behulp van een gewone sleutel konden ongeveer 500 woorden per uur worden verzonden. Om een hogere typesnelheid en minder beweging van de operator te bereiken, zijn de transmissie-apparaten voortdurend verbeterd.
De eerste lijkt een handiger sleutel voor de telegraaf, uitgerust met een eboniet handvat met een kop. Vanwege de bijzondere vorm van de hendel wordt deze camelback (camelbult) genoemd. Een paar jaar later wordt een veerbelaste regelaar voor het aanpassen van de hardheid van de sleutel in het ontwerp geïntroduceerd, vervolgens een beweegbare stalen hendel (tuimelaar). Er is een fundamenteel nieuw type mechanische sleutel geworden, waarop bij het verzenden de bewegingen in het horizontale vlak waren. De Side Swiper-apparaten hebben overbelasting van de hand van de operator geëlimineerd.
In het tijdperk van de draadloze telegraaf was er veel vraag naar draagbare transmissiemechanismen. Een daarvan is de door Vibroplex gepatenteerde halfautomatische mechanische sleutel. Het apparaat dat een reeks punten genereert door de trilling van het slingergewicht werd "vibroplex" of "vibratie" genoemd. In de jaren 20 van de vorige eeuw verwierf Vibroplex een handelsmerklogo in de vorm van een kever. Sindsdien werden dergelijke telegraafsleutels, ongeacht de fabrikant, bug genoemd.
Wijzigingen van morsesleutels uit latere perioden hadden vanwege hun ontwerp en technische kenmerken zeer interessante namen in professioneel jargon, bijvoorbeeld "hamer" of "klopodav". Er zijn modellen "zag", "dryga", "match". Ze werden allemaal met succes toegepast tot het einde van de 20e eeuw. Met de ontwikkeling van radiocommunicatie ontstond de behoefte aan het verzenden van radioberichten met hoge snelheden. Technisch werd dit mogelijk door de klassieke Morse-sleutels te vervangen door elektronische semi-automatische sleutels. De structuur van een dergelijk apparaat omvat een manipulator en een elektronische eenheid. De manipulator is een schakelaar voorzien van twee contacten en een handgreep. De hendel kan enkelvoudig (gemeenschappelijk voor beide contacten) of dubbel zijn (helften zijn parallel geplaatst en elk sluit zijn contact met een kleine afwijking naar rechts of links vanuit de neutrale positie). In elke uitvoeringsvorm is een dergelijke manipulator ontworpen om een gemakkelijke werkslag te verschaffen, geen speling te hebben en een goed tastgevoel te geven op het moment van contact.
Als algemene regel wordt in speciale terminologie met betrekking tot elektronische sleutels het woord sleutel gebruikt voor een manipulator en keyer als het gaat om een elektronische eenheid. Als een kortegolfradioamateur of sportradio-operator van hogesnelheidstransmissie zegt dat hij "met een jambiek werkt", betekent dit dat er een soort elektronische halfautomaat wordt gebruikt - een speciale jambische sleutel. Met de ontwikkeling van radiotechnologie zijn volautomatische elektronische sleutels, die in moderne transceivers zijn ingebouwd, wijdverbreid geworden. Toetsenbord Morse-sensoren worden ook gebruikt.
Zowel constructieve als functionele modificatie van morsesleutels houdt verband met de oplossing van twee hoofdtaken: verbetering van de kwaliteit en snelheid van communicatie, verhoging van de transmissiesnelheid van elementaire pakketjes; eliminatie van subjectieve eigenaardigheden van het werk van operators, zuinigheid van bewegingen bij het typen van karakters, preventie van "handbreuk" (een beroepsziekte is een analoog van het tunneleffect dat optreedt tijdens langdurig werken met een computermuis).
De beroemde Russische radioamateur Valery Alekseevich Pakhomov schreef het boek "Keys that connected continents". En ook de eigenaar van de roepnaam UA3AO is de eigenaar van een unieke verzameling Morse-sleutels. De collectie telt ongeveer 170 items. De hobby begon met een eenvoudige telegraafsleutel, waarmee een seingever uit de gelederen van de krijgsmacht werd gedemobiliseerd, waar hij morsecode bestudeerde.
Snelheid van "Morsecode"
Volgens experts is de gemiddelde snelheid van handmatige verzending van morsecode 60 tot 100-150 tekens per minuut. Het komt overeen met de ongehaaste, enigszins vertraagde spraak van een persoon. Het gebruik van speciale telegraaftoetsen en synthesizers "dots-dashes" verhoogt de snelheid en kwaliteit van de overdracht van elementaire berichten. In dit geval is het "plafond" voor handmatig kiezen per minuut 250 tekens. Dit is een indicator van de efficiëntie van het menselijk denken bij het schrijven van een tekst, de zogenaamde 'typische schrijfsnelheid van een auteur'. Wanneer toegepast op typen op het toetsenbord, kan dit resultaat worden vergeleken met het werkniveau van een zelfverzekerde gebruiker die de techniek van blind typen niet kent. High-speed radiotelegrafie begint bij 260 tekens per minuut en is mogelijk met elektronische sleutels. Het gebruik van zenders maakt het mogelijk om een record van verzending van radiosignalen in de lucht van 300 zn / min te bereiken.
Over een historische periode van 170 jaar is de snelheid van de Morse symbolische communicatiemethode bijna 5 keer zo hoog geworden. Tegenwoordig doet een radioamateur die een bericht uitzendt met een snelheid van 15 - 20 woorden per minuut, dat bijna net zo snel als een vertegenwoordiger van de 'duim'-generatie sms-berichten van dezelfde lengte op een gadget kan typen.
De basis van signaleringscommunicatiemethoden
Historisch gezien was en blijft morsecode de gemakkelijkste en meest betaalbare manier om te communiceren. Met de komst van nieuwe technologie en de ontwikkeling van technologie is het mogelijk geworden om berichten niet alleen via de huidige verzending te verzenden. Moderne draadloze telegrafie is de uitwisseling van gecodeerde informatie via de ether. Morsecode wordt verzonden met behulp van een lichtpuls met behulp van een schijnwerper, zaklamp of eenvoudige spiegels. De encryptie-elementen die bijna twee eeuwen geleden door Weill en Gerke zijn uitgevonden, zijn toegepast in het vlaggensemafooralfabet. Morsecodes zijn de basis geworden van alle internationale waarschuwingsschema's die van kracht zijn en symbolen en signalen gebruiken. Hier zijn enkele eenvoudige voorbeelden uit het dagelijks leven:
- in de afkorting ICQ, aangenomen om "ICQ" te betekenen, wordt de "Q-code" gebruikt om elk CQ-radiostation te bellen;
- net zoals in de morsecode gewone zinnen worden verkort (BLG, ZDR, DSV), worden korte acroniemen in sms-berichten geschreven: ATP, pzhsta, tlf, liu.
In de loop der jaren kwamen bepaalde beroepen overeen met de eerste digitale methode om informatie door te geven: seingever, telegraaf, seingever, radio-operator. Vanwege zijn eenvoud en veelzijdigheid begon Morse-codering in verschillende levenssferen te worden gebruikt. Tegenwoordig wordt het gebruikt door reddingswerkers en militairen, matrozen en piloten, poolreizigers en geologen, verkenners en atleten. In ons land is het sinds de Sovjettijd zo gebruikelijk geworden dat een persoon die de vaardigheid beheerst om berichten te verzenden met behulp van morsecode, waar hij ook werkt, gewoonlijk eenvoudig en mooi wordt genoemd - "Morsecode".
