Wat gebeurt er met een persoon na zijn dood? Eindigt het leven daar echt? Of blijft een subtiele niet-materiële substantie genaamd de ziel bestaan? Deze vragen houden mensen al duizenden jaren bezig. De moderne wetenschap geeft een ondubbelzinnig negatief antwoord op de vraag van het postuum bestaan, hoewel er andere meningen zijn.
Wat zit er achter de laatste regel
Modern onderzoek komt erop neer dat er geen eenduidig bewijs is voor de aan- of afwezigheid van postuum bestaan. Fundamentele wetenschap houdt zich in principe niet bezig met onderzoek op dit gebied, omdat de kwestie van het bestaan van een onsterfelijke ziel buiten het bereik van wetenschappelijke kennis valt, namelijk het gebied van theologische opvattingen.
En toch zijn er specialisten die nauwgezet ooggetuigenverslagen bestuderen die kunnen worden toegeschreven aan de ervaring van transcendentale ervaring en verblijven in de spirituele wereld. In de regel treden dergelijke aandoeningen op bij klinische dood. Op dit moment hangt iemands leven letterlijk aan een zijden draadje.
Er wordt aangenomen dat de ziel in een toestand van klinische dood het lichaam verlaat en in contact komt met transcendentale entiteiten, en na zo'n spiritueel contact keert ze terug.
Serieuze wetenschappers verklaren een dergelijke individuele ervaring met heel redelijke redenen: een schending van de bloedtoevoer en een storing van het vestibulaire apparaat, wat leidt tot onvermijdelijke hallucinaties, misleiding van perceptie en een algemene stoornis van het bewustzijn. De wetenschappers die minder sceptisch zijn, hebben een specifieke lijst samengesteld van ervaringen die verband houden met klinische dood.
Degenen die ooit een terugkeer tot leven hebben ervaren, vinden het meestal moeilijk om hun toestand te beschrijven. Maar bijna allemaal zijn ze er zeker van dat ze de andere wereld hebben bezocht, wat bijna onmogelijk in woorden te beschrijven is, gebaseerd op aardse ervaring en vertrouwde termen. Meestal konden de stervenden duidelijk alles horen wat er om hen heen gebeurde en zagen zelfs hun lichaam vanaf de zijkant.
De visioenen gingen vaak gepaard met prachtige muziek. Meestal was er in de beschrijvingen een afbeelding van een tunnel, aan het einde waarvan een heel helder licht werd gezien, wat een gevoel van vrede en rust veroorzaakte.
Leven na de dood: te vroeg om een einde te maken
Wetenschappers streven er altijd naar om met feiten en objectief bewijs te werken, wat de mogelijkheid van verificatie tijdens het experiment suggereert. Die spirituele dimensie, waarin zogenaamd een onsterfelijke ziel bestaat, is geen object van de materiële wereld, het is verstoken van fysieke kenmerken. Daarom is geen enkele gevoelige sensor in staat te bepalen waar degenen die transcendentale ervaringen meemaken, te maken hebben.
Samenvattend wat gezegd is, kunnen we samenvatten dat het in de nabije toekomst nauwelijks mogelijk zal zijn om een einde te maken aan de kwestie van het bestaan van leven na de dood. Materialistische wetenschappers ontkennen de mogelijkheid van een postuum bestaan en erkennen het concept van 'ziel' niet. Degenen die geloven in het bestaan van andere dimensies van de werkelijkheid zullen nooit tevreden zijn met zelfs de meest rigoureuze, harmonieuze en overtuigende berekeningen van wetenschappers.
