De functionele betekenis van letters in geschreven spraak kan worden onderverdeeld in 3 groepen: aanduiding van klinkers (10), medeklinkers (21) en niet-aanduiding van klanken (2). De meeste letters worden gebruikt om geluiden in een eenvoudige, sterke positie aan te duiden. En de aanduiding van klanken in een gewijzigde (zwakke) stand wordt geregeld door spellingregels.
De vraag naar het doel van letters, de uitdrukking van een of andere klankwaarde, is de hoofdvraag van de theorie van het alfabet. Het is bekend dat de letters van het Russische alfabet eencijferig en tweecijferig kunnen zijn. Klankbetekenissen verschijnen binnen een lettergreep. Kortom, de relatie tussen letter- en klankbetekenissen is complex. De regels voor het gebruik van letters zijn onderverdeeld in 2 categorieën: de eerste spreekt over de betekenis van de letters van de Russische taal, ongeacht de spelling van bepaalde woorden (de leer van L. Shcherba). Bijvoorbeeld, de bewering dat de letter "o" twee correcte betekenissen heeft - "o" en "a" - is onjuist. Het heeft maar één betekenis - "o", en het feit dat "o" wordt geschreven waar het geluid "a" soms wordt gehoord, is een vervangend gebruik van deze letter in overeenstemming met de regels van de moderne spelling. De tweede categorie gaat over schrijven specifieke woorden. Volgens een andere beroemde linguïst A. Gvozdev heeft de letter "o" een nieuwe betekenis in de woorden "groot", "duif", "water", enz., Wat wel degelijk is, maar niet de belangrijkste (hoofd), maar secundair. In dit geval blijft de letter "o" ondubbelzinnig. Bijgevolg zijn de regels van de eerste categorie de regels voor afbeeldingen en de tweede - de spellingsregels. Het gebruik van elke letter is beperkt tot een bepaald geluid, dat kan worden gevonden en samengevat, hoewel het in specifieke woorden wordt gezocht, soms zelfs op hun kruispunt ("De graver was ziek - aarde / bb / olel.") De definities van het belangrijkste (hoofd) en secundaire doel van de brief, voorgesteld door B. Osipov, zijn de meest nauwkeurige: de belangrijkste betekenis is de betekenis die achter de letter blijft, ongeacht de spellingsregels. De betekenis, die te wijten is aan spellingsregels, wordt secundair (aanvullend) genoemd. De belangrijkste betekenissen zijn inherent aan letters in sterke posities (klinkers onder spanning, medeklinkers voor klinkers), de rest is secundair.
