Kunstenaars gebruiken perspectief om objecten in de ruimte nauwkeuriger weer te geven, en architecten, beeldhouwers en zelfs astronomen passen hun kennis van de skyline met succes toe om aan diagrammen, tekeningen en grafieken te werken. Wat is de horizonlijn en hoe beïnvloedt deze onze perceptie van de werkelijkheid?
Het is voor een klein kind moeilijk uit te leggen waarom een boom die achter een schutting groeit, minder getrokken hoeft te worden dan een struikje naast een huis. Als u uw kind gaat uitleggen wat perspectief en horizonlijn zijn, moet u hem eerst voorbereiden op het waarnemen van deze informatie. Leg uit dat de plaats waar de lucht de grond raakt de horizon wordt genoemd. En aangezien onze aarde de vorm van een bal heeft, kunnen we in de verte niet alles zien. Hoe verder weg het object, hoe minder duidelijk het voor ons zichtbaar is.
Als het kind vraagt waarom dit zo is, kan een visueel experiment worden uitgevoerd met een groot rond voorwerp. Neem een indrukwekkende bol garen, watermeloen of ronde meloen en steek er een lucifer of tandenstoker in. Laat je kind zien dat als je het van heel dichtbij bekijkt, het groot blijft, maar als je je geïmproviseerde aarde zo draait dat de lucifer naar de andere kant beweegt, zal het vanuit dezelfde gezichtshoek veel kleiner lijken.
Natuurlijk is de horizon niet altijd zichtbaar. Het is alleen duidelijk zichtbaar in een volledig open gebied: in de steppe, de open zee of in de woestijn. Trouwens, weinig mensen denken aan het feit dat als je de horizonlijn zonder het minste obstakel waarneemt, deze de vorm van een cirkel zal hebben - dat wil zeggen, hij zal van alle kanten in een cirkel rond de toeschouwer gaan. En dit hangt weer samen met de vorm van onze planeet. Het kind kan dit ook laten zien met het voorbeeld van een watermeloen of een bal. Plaats een voorwerp op het vlak van de bal en vraag het kind zich voor te stellen dat hij in het midden van een kleine aarde staat. Het is niet moeilijk om de grenzen van hun bezittingen af te bakenen en te bedenken dat ze ook de vorm van een cirkel hebben; verder zal een persoon gewoon niets zien, omdat de randen beginnen te buigen.
Natuurlijk is de horizonlijn eigenlijk een optische illusie. De lucht en de aarde komen niet samen, en als we steeds verder gaan of omhoog gaan, zal de lijn, die we vanaf het beginpunt als de horizon beschouwen, stijgen, waardoor we een steeds groter zicht krijgen. Voor volwassenen lijkt het zo vanzelfsprekend dat ze er niet meer aan denken en vaak verdwalen bij het beantwoorden van eenvoudige vragen van kinderen. Niettemin wordt een kind op jonge school- of zelfs voorschoolse leeftijd een begrip bijgebracht van de basisprincipes van oriëntatie op het terrein en de principes van de beweging van de zon en planeten in de lucht en blijft het voor het leven bij hem.
De skyline is spookachtig, maar dat neemt niet weg dat het een leidende ster is voor reizigers, een inspiratiebron voor kunstenaars en dichters en een muze voor rusteloze waarheidszoekers die net naar school gaan.
