"Bloed is een heel speciaal sap!" - met deze woorden van Mephistopheles uit de tragedie van I. V. Goethe's "Faust" is moeilijk om het oneens te zijn, en de houding ten opzichte van bloed is altijd bijzonder geweest. Het gebeurt zo dat de dapperste mensen afschuw ervaren en zelfs flauwvallen bij het zien van bloed.
Het onderwerp van een fobie - irrationele angst, kan van alles zijn. Psychotherapeuten en psychiaters zijn gevallen tegengekomen waarin patiënten (vooral kinderen) bang waren voor de meest ongevaarlijke dingen, maar de angst die bloed inspireert neemt tegen deze achtergrond een bijzondere plaats in.
Een fobie heeft meestal een "startpunt" in de vorm van een situatie waarin een persoon een sterke angst ervoer, en deze mentale schok werd geassocieerd met het object van de fobie, en dit is niet nodig voor de angst voor bloed. Angst geïnspireerd door het zien van bloed verschilt van andere fobieën in zijn prevalentie. Volgens deze tekens is de angst voor bloed alleen vergelijkbaar met de angst voor het donker, waar bijna alle kinderen doorheen gaan, maar de angst voor bloed blijft vaak bestaan bij volwassenen. De oorsprong van beide angsten ligt in het vroegste verleden van de mensheid.
Houding ten opzichte van bloed in de oudheid
Zelfs in de oudheid merkten mensen dat een gewond persoon of beest, samen met het bloed, zijn leven verliest. In die tijd wist men nog niets van de primaire rol van bloed bij het voorzien van lichaamscellen van zuurstof en voedingsstoffen, dus werd er een eenvoudigere en begrijpelijker verklaring bedacht: de ziel zit in het bloed.
Bloed is een heilige vergeestelijkte vloeistof die een belangrijke rol speelde bij religieuze en magische riten. Het drinken van het bloed van een ander of het mengen van je eigen bloed en zijn bloed betekende het aangaan van een jumelage, zelfs als de actie niet opzettelijk was. De oude mensen boden dezelfde jumelage aan de goden aan en "behandelden" hen met het bloed van hun familieleden tijdens offers. En zelfs als het geen persoon maar een dier was dat werd geofferd, werd bloed meestal aan de godheid geofferd.
De gewoonte om eieren te verven gaat ook terug op bloedige offers, die in de christelijke tijd werden gecombineerd met de feestdag van Pasen. Later werden ze in verschillende kleuren geverfd, maar aanvankelijk was de schaal besmeurd met het bloed van een offerdier.
Bloed en de onderwereld
De verering die het bloed omringde was altijd vermengd met angst. Bloeden ging immers vaak aan de dood vooraf en werd daarom gezien als de drempel - een teken dat de grens tussen de wereld van de levenden en de wereld van de doden opengaat. In tegenstelling tot moderne occultisten streefde de oude mens helemaal niet naar contact met buitenaardse krachten en probeerde hij zichzelf tegen hun invloed te beschermen. De verschijnselen die bijdroegen aan de "opening van de grens" waren angstaanjagend.
Mannen die terugkeerden van de jacht of oorlog werden onderworpen aan reinigingsrituelen. Ze probeerden vrouwen tijdens de menstruatie of bevalling te isoleren, of ze in ieder geval over te brengen naar niet-residentiële gebouwen - in latere tijden werden dergelijke "voorzorgsmaatregelen" herboren in een verbod op deelname aan christelijke sacramenten voor vrouwen op kritieke dagen en na de bevalling.
De moderne mens herinnert zich niet meer waarom bloed "gevreesd moet worden", maar in de sfeer van het onbewuste heeft de oude angst overleefd. Het wordt verergerd door het feit dat een moderne stadsbewoner zelden bloed ziet - hij hoeft tenslotte geen koe of kip met zijn eigen handen te slachten. Dit verklaart ook het feit dat vrouwen veel minder vaak bang zijn voor bloed dan mannen - ze zien het tenslotte elke maand.
