Als parachutespringen vroeger exclusief beschikbaar was voor parachutisten en extreme atleten, kan nu zelfs een "gewone sterveling" die de leeftijd van 14 heeft bereikt en geen gezondheidsbeperkingen heeft, de hemel veroveren. Bij het nastreven van adrenaline is het echter belangrijk om de veiligheid niet te vergeten, daarom zijn alle acties van de parachutist en andere componenten van de sprong, inclusief de minimale hoogte, duidelijk gereguleerd.
Optimale hoogte voor parachutespringen
Theoretisch kun je vanaf elke hoogte met een parachute springen, de enige vraag is de doelmatigheid en veiligheid van dit evenement. Op basis van deze overwegingen zijn de minimum- en maximumbeperkingen vastgesteld. Ze zijn voornamelijk te danken aan het ontwerp van de parachute, evenals de paraatheid van de parachutist en het soort sprong dat hij maakt.
Beginnende parachutisten springen meestal met een D-5 of D-6 landingsparachute. Soms wordt ook de D-1-5U parachute aangeboden. Het voordeel van de laatste is de beheersbaarheid, zoals blijkt uit de letter "U" in de modelnaam. Springen met zo'n parachute wordt uitgevoerd vanaf een hoogte van 700-900 meter. Het openen van de overkapping vindt vrijwel direct na scheiding van het vliegtuig plaats.
Parachutes van het type "Wing" worden vaak gebruikt als alternatief voor het landen van parachutes. In tegenstelling tot de eerste hebben ze geen ronde, maar een rechthoekige koepel. Ze vereisen meer training om te werken, maar ze worden gekenmerkt door een hoge wendbaarheid en een goed hefvermogen. Beginners maken parachutesprongen van het type "Wing" vanaf een hoogte van ongeveer 1200 meter.
Professionele atleten met een goede training springen meestal van een hoogte van minimaal 2000 meter. In dit geval hebben ze de mogelijkheid om alle geneugten van een vrije val te ervaren, die beginners meestal niet hebben. Als de skydiver van plan is om acrobatische elementen uit te voeren, moet de hoogte van waaruit de sprong wordt gemaakt minimaal 3000-4000 meter zijn. Beginners kunnen van zo'n hoogte springen in slechts één parachutesysteem door de instructeur. De verantwoordelijkheid voor de inzet van de parachute, de besturing en de zachte landing ligt in dit geval volledig bij de tandemmaster.
Waarom hebben we beperkingen nodig en wat is het kritische minimum?
De beperkingen op de minimale springhoogte zijn niet toevallig uitgevonden. Het feit is dat het enige tijd duurt voordat de parachute zich met lucht vult. Als deze vereisten worden verwaarloosd, is de kans groot dat de parachute gewoon geen tijd heeft om zich tot het einde te openen en dat de parachutist bij de landing ernstig gewond raakt. Het kritische minimum voor de volledige ontplooiing van de landingsparachute is 250-300 meter.
Er zijn ook kleine parachutes die worden gebruikt om van vaste objecten (bruggen, rotsen, hoge gebouwen) te springen. Deze sport wordt basejumping genoemd en is vanwege het hoge blessurepercentage extreem extreem. De minimale hoogte om met zo'n parachute te springen is 100-150 meter.
Er zijn echter veel records in parachutespringen, inclusief de minimale spronghoogte. Het record, dat nog niemand heeft weten te verbreken, werd gevestigd door Tereke Spencer, die tijdens de Tweede Wereldoorlog in 1945 met een parachute van een hoogte van iets meer dan 10 meter uit een beschadigde straaljager sprong. Het is echter nauwelijks de moeite waard om het lot te tarten en zijn prestatie in vredestijd te herhalen bij gebrek aan dringende noodzaak.
