In de nacht van 26 juni 2012 werd de mail van de bekende blogger en oppositieleider Alexei Navalny gehackt. Op zijn Twitter-account veranderde de avatar, begonnen er belastende inscripties te verschijnen en werd alle persoonlijke correspondentie op het netwerk gepubliceerd. Dit is de tweede hacking van Navalny's mail, de eerste vond plaats in januari 2011.
Op dezelfde dag, 26 juni, nam de bekende hacker Hell de verantwoordelijkheid op zich voor het inbreken in Navalny's post. In zijn blog sprak hij in detail over de redenen voor de hack, plaatste hij enkele details van de correspondentie (zelfs voordat deze op het netwerk werd gepubliceerd). Volgens hem was de reden voor dergelijke acties zijn persoonlijke haat tegen de oppositionele en zijn manier van zakendoen.
Alexei Navalny zelf beschuldigt de Russische onderzoekscommissie van het hacken van de mail. Twee weken voor de inbraak, op 11 juni, werd een huiszoeking uitgevoerd in het huis en kantoor van de oppositionele, waarbij rechercheurs alle computers, documenten en notebooks in beslag namen. Volgens Navalny was het met behulp van deze techniek dat wachtwoorden werden verkregen en e-mail werd gehackt.
Vertegenwoordigers van de onderzoekscommissie zijn het niet eens met de mening van Alexei Navalny en beschuldigen hem ervan te proberen het onderzoek in diskrediet te brengen. De toegang tot computers van onbevoegden en hun onbevoegd gebruik zijn volledig uitgesloten, dat weten we zeker in de TFR. De computers zijn onderzocht en verzegeld, hun activering en informatieweergave is nog niet uitgevoerd, de gegevens zullen alleen worden onderzocht tijdens een computertechnisch forensisch onderzoek. De mening van de onderzoekscommissie wordt ook bevestigd door een hacker met de bijnaam Hell - volgens hem veranderde Navalny binnen 20 minuten na de zoekopdracht van wachtwoord, en dit werd verklaard door zijn perschef Anna Veduta.
Desalniettemin startte de politie een onderzoek en een zoektocht naar degenen die Navalny's mail hadden gehackt. Het bleek dat de hacker die illegale toegang tot de mail kreeg, zich in Duitsland bevond. Onderzoekers kwamen achter het IP-adres (uniek nummer) van de computer en het behoort toe aan een provider in Duitsland. Als onderdeel van de overeenkomst over internationale juridische samenwerking is een verzoek gestuurd naar de wetshandhavingsinstanties van dit land, maar er is nog geen antwoord. Ook op een verzoek aan de Verenigde Staten, op het grondgebied waarvan de server van het elektronische postsysteem zich fysiek bevindt, werd geen antwoord ontvangen.
